Celem badania była ocena tolerancji na zasolenie pięciu odmian uprawnych pomidorów (Lycopersicon esculentum Mill.) w odpowiedzi na zwiększane stężenie azotanu potasu. Sadzonki pomidorów przesadzono do doniczek wypełnionych piaskiem płukanym i uprawiano w szklarni w Sułtanacie Omanu na 0,5-krotnie stężonej pożywce Hoaglanda. Zastosowano następujące stężenia: brak – uprawa kontrolna (przewodność elektryczna 1,3 mS/cm), 50 mM NaCl (przewodność elektryczna 5,5 mS/cm), 50 mM NaCl + 4 mM KNO3 (przewodność elektryczna 6,8 mS/cm), 50 mM NaCl + 8 mM KNO3 (przewodność elektryczna 7,5 mS/cm) oraz 50 mM NaCl + 16 mM KNO3 (przewodność elektryczna 8,0 mS/cm). Fertygację przeprowadzano trzy razy w tygodniu w układzie losowanych bloków z czterema powtórzeniami na każdą aplikację.
Łodyga pomidora była w warunkach zasolenia (50 mM NaCl) niższa o 11%, ale urosła o 6% po zastosowaniu 4 mM KNO3 na 50 mM NaCl w porównaniu do uprawy kontrolnej nieotrzymującej azotanu potasu. Zasolenie nie miało istotnego wpływu na odsetek zawiązanych owoców, ale po dodaniu 4 lub 8 mM KNO3 do nawozu rozpuszczalnego odsetek zawiązanych owoców był istotnie wyższy w porównaniu do uprawy kontrolnej (Wykres 1). Dzięki dodaniu 4 i 8 mM KNO3 uzyskano również statystycznie istotny wzrost liczby owoców, jakości owoców (całkowita zawartość substancji stałych) i plonu w porównaniu do uprawy kontrolnej (Wykres 1). Wykazano, że dodanie 16 mM KNO3 do roztworu soli ma szkodliwe działanie przejawiające się w niższej wadze suchej masy rośliny w porównaniu do uprawy kontrolnej, prawdopodobnie ze względu na wysokie zasolenie.
Rysunek 1. Wpływ zasolenia i azotanu potasu na wydajność pomidorów szklarniowych. Średnie wartości w ramach kategorii oznaczonych tą samą literą nie różnią się istotnie na poziomie 5%.
